Bezoek aan Njawara

Hallo allemaal,

Afgelopen woensdag zijn we met de hele groep naar Njawara geweest voor één nachtje. Dit was om de stageplaats van Yannick en van mij te gaan bekijken. Na een hele lange rit met de bus van het College over de meest slechte wegen kwamen we tegen het einde van de middag aan. Njawara is echt een heel mooi dorpje op ongeveer een half uur van de hoofdweg af. Het dorpje is heel traditioneel in omgang met elkaar en de voorzieningen zijn behoorlijk primitief. Ze zijn voor het grootste deel zelfvoorzienend, wat wel echt heel bijzonder is. De mensen zijn heel vriendelijk en ik denk dat je daar echt door de gemeenschap opgenomen zou worden. Helaas zijn ze niet zo goed in het onderhouden van het dorp. Ze hebben vanuit verschillende stichtingen en projecten allemaal machines gekregen en er zijn dingen voor ze gebouwd, maar daar wordt behoorlijk weinig mee gedaan. Zo zijn er hele mooie huisjes voor ze gebouwd om gasten te ontvangen voor workshops en dergelijke, maar daar kan nu niemand meer in wonen. De meeste huisjes zijn volledig ingestort en totaal vervallen. Echt super zonde! De machines die ze vanuit een stichting hebben gekregen staan allemaal afgedekt met zeilen en worden gewoon niet gebruikt. Ook de producten die mensen ooit voor ze gemaakt hebben staan allemaal in een schuur met metershoog onkruid er voor. Ik snap niet waarom ze er niks mee doen. Het allerstomste vond ik nog wel dat er gewoon al een notenpers staat in dat dorp, terwijl dat juist het project van Yannick en mij zou worden. Nogal teleurstellend omdat ik dat project echt heel graag had willen doen, ik heb daar speciaal voor gekozen en ik heb daar gewoon alles voor voorbereid. De notenpers wordt overigens ook niet gebruikt, want toen het zeil er af gehaald werd zat er een muis, heel veel spinnen en een hagedis onder. Dat zegt dus al genoeg. Ik baal er behoorlijk van, want op dit moment hebben we totaal geen idee wat we hier überhaupt kunnen gaan doen. Ik vraag me af of het wel zin heeft om daar in Njawara nog een project te gaan draaien aangezien er met geen enkel project iets gedaan wordt. Daarnaast is het leven daar belachelijk duur voor ons. We kunnen mee eten op de compound van het stamhoofd, maar ze vragen daar 4 euro per dag voor. Als je bedenken dat 50 euro daar een maandloon is en wij dan 125 euro alleen al kwijt zijn aan eten, dan is dat niet erg eerlijk. Ik kan niet zeggen dat ik nog echt naar uitkijk om daar te gaan wonen.

Vrijdag, de laatste dag van de introductieweek, zouden we intervisie hebben met Abu Bacarr, maar hij kwam niet opdagen, dus zijn we na 4 uur wachten maar weg gegaan naar het centrum van Brikama met twee Gambiaanse studenten, Mamadi en Joseph, die aan ons gekoppeld zijn om ons te helpen. We zijn naar de compound gegaan van Mamadi om de traditionele groene thee met heel veel suiker te drinken. Wat ik overigens wel heel lekker vond, terwijl ik normaal niet van thee met suiker houd. Zijn zussen, die allemaal op de compound wonen waar we waren, zijn echt heel vriendelijk en gastvrij voor ons. We kregen allemaal eten, wat ze daar zelf verbouwd hebben. De sinaasappels werden voor ons uit de boom geplukt, zo vers heb ik ze nog nooit gehad. We hadden ballonnen meegenomen om uit te delen aan de kinderen op de compound, je had de kinderen eens moeten zien, ze waren echt super blij. De vrouwen op de compound vonden de ballonnen zelfs leuk. Ik heb echt een hele leuke middag gehad daar met alle ontzettend aardige en gastvrije mensen!

Gelukkig ging de intervisie op zaterdag wel door en Abu Bacarr kwam zelfs niet meer dan een half uur te laat, waardoor we nog de hele middag over hadden om zelf leuke dingen te gaan doen. We hadden al besloten om die dag te besteden aan stof uitzoeken om een mooie Gambiaanse jurk te laten maken. Het stof uitzoeken was echt lastig, omdat ik alles er zo mooi uit vind zien! Omdat ik niet zoveel broeken meegenomen heb, had ik ook maar gelijk stof gekocht om broeken van te laten maken. Nadat we met z’n allen de stof hadden gekocht zijn we snel doorgegaan naar de kleermaker. Kleding laten maken is hier zo belachelijk goedkoop, dat ik het haast sneu vind om zo weinig te betalen. Ik heb nu 14 euro betaald voor de stof en het op maat maken van één jurk en twee broeken. Mijn jurk is als het goed is over een week klaar, ik ben heel benieuwd! Ik ga hem op Tobaski dragen. Tegen het einde van de middag zijn we naar Sanyang beach gegaan, ik heb nog nooit zo’n mooi strand gezien! Nouja dat is misschien een beetje overdreven, maar het is wel de moeite waard. Het is wel toeristisch, maar zo ontzettend mooi dat het de ongemakkelijke rit in een busje, met gaten in de bodem waardoor je de grond onder je kon zien, wel waard was.

Vandaag ben ik samen met Ingrid, Yannick en Mirjam naar de kerkdienst bij de kerk hier in Brikama geweest. Ik heb zelf niks met de kerk, maar omdat het Ingrid haar stageplaats wordt en ik ook wel benieuwd was, wou ik wel graag met haar mee. De kerkdienst kon ik niet echt volgen omdat de mensen hier niet altijd even duidelijk Engels spreken en omdat de helft in dialect was, maar de liedjes die ze zongen klonken echt heel mooi. Joseph nam ons daarna mee naar zijn compound. Ik dacht dat het redelijk dichtbij zou zijn, maar het was gewoon een uur lopen in de bloedhete zon. Op de compound werden gelijk allemaal stoelen voor ons naar buiten gebracht en we moesten foto’s kijken en kregen van alles te eten en te drinken. De mensen hier willen allemaal zo graag voor ons zorgen waardoor ik me echt wel een beetje schuldig voel. Vooral als je ziet hoe weinig ze hebben in vergelijking met ons in Nederland, dan voel ik me echt wel bevoorrecht met alles wat ik heb. Het grote verschil zie ik zelfs al als ik alleen al kijk naar hun woonruimte en dat vergelijk met hoe wij hier verblijven hier in Gambia. Ik vind het daarom ook heel moeilijk om dingen aan te nemen van hun.

Morgen hoor ik weer verder over mijn eventuele nieuwe stageplaats dus ik ben benieuwd!

Groetjes,
Sally Jallow